خبرگزاری حوزه | یکی از فناوری‌های مهم که در حال گسترش و پیشرفت، تکنولوژی ربات‌سازی در بخش‌های گوناگون نیاز بشری است.
امروزه ربات‌ها قابلیت انجام بسیاری از کارهای مهم و مورد احتیاج انسان را دارند و چه بسا در برخی فنون و تخصص‌ها از انسان نیز توانمندتر باشند.
این فنّاوری به لحاظ صرفه قیمت و کیفیت عملکرد در برخی زمینه‌ها از به کارگیری نیروی انسانی نیز توجیه اقتصادی بیشتری دارد و بعید نیست در آینده‌ای نه چندان دور در بسیاری از حرفه‌ها و مشاغل به جای انسان، ربات‌ها جایگزین شوند.
امّا پرسشی بنیادین ذهنم را مشغول ساخته؛ انسانی که خودش را فقط با حرفه و شغل و مهارت و کسب و کارش می‌شناسد نه چیزی بیشتر؛ حال که ربات‌هایی تولید شده که می‌تواند همین کارها را با کیفیتی چه بسا بهتر صورت دهد، دیگر چه ارزش و جایگاه و تعریفی می‌تواند برای خودش متصور شود؟!
به عبارت بهتر، انسان اگر خودش را فقط با این مؤلفه‌ها بشناسد و بواسطه همین ویژگی‌ها خود را ارزشمند بداند، در حال حاضر که وسیله‌ای اختراع کرده که از خودش بهتر وظایف را انجام می‌دهد، دیگر چه تعریف و مسئولیتی برای زندگی خواهد داشت؟!
این پرسش، یکی چالش‌های مهم جامعه بشری در آینده‌ای نزدیک خواهد بود؛ اگر انسان خود را از این بی‌هویتی نجات ندهد...
به عبارت بهتر، او مغلوب دست‌سازه‌ی خودش خواهد شد؛ اگر نتواند پیش از آن خودِ حقیقی‌اش را پیدا کند...
«انسان» باید «خودشناسی»اش را از «خود» بازبینی کند تا «هویت» گمشده‌اش را بیابد!!!
«إِنِّی جَاعِلٌ فِی الْأَرْضِ خَلِیفَةً» سوره مبارکه بقره، آیه ۳۰
محمدجواد محمودی
